Bay-Car Blues Festival (vrijdag) Chicago Wind (Deidra Farr & Matthew Skoller)(US) - Nico Duportal & His Rhyhtm Dudes ft. Benoit Blue Boy (F) - Archie Lee Hooker & Jake Calypso (US/F) - Bang On Blues (PL) Grande-Synthe (F) vrijdag 03 november 2017 reporter: Marcel - photo credits: Freddie info organisation: Bay-Car Blues © Rootsville 2017

 

Al jaren kijk ik verlekkerd naar de programmatie van dit geweldige festival in het Noorden van Frankrijk. Ondertussen zijn ze daar al aan de 16de editie toe en weerom eentje om vingers en duimen af te likken. Dit jaar niet getreuzeld en trokken Freddy en ikzelf voor een Franse 2daagse naar Grande-Synthe om te genieten van blues van de bovenste plank.

We werden op een geweldige manier ontvangen door de organisatie, zeer joviaal en op zijn Frans dus. We konden ons dus opmaken voor een geweldige blues tweedaagse. En wij niet alleen want de prachtig ingerichte en gedecoreerde zaal was volledig volgelopen en sold out voor de beide dagen.

Het weekend werd in gang getrokken door de Poolse jongens van Bang On Blues. Nobele onbekenden, tijd dus voor een voorstelling. We hebben hier Bogdand Topolski (guitar en zang), Rafal Lemieszko (bas) en Piotr Mikulsski (drums).

De band stelt een nieuw bluesrock programma voor met versterkte nummers gemengd met akoestische toestanden. Ze presteerden het zelfs om op te treden op het befaamde Nottonden festival in Noorwegen. Bay-Car werkt samen met een Poolse zustergemeente waarbij er wederzijds groepen worden uitgewisseld, vandaar de aanwezigheid van deze band. Niet echt je datje onze Poolse vrienden. De zanger diende zijn teksten te bekijken op een tablet wat ik persoonlijk not done vind , maar ja. ‘Save My Money’, ‘I Don’t know’, ‘Night Fever’ waren enkel nummers die wij niet al te begeesterend vonden. Dit reflecteerde zich in een afschuwelijke versie van ‘Crossroads’ en een verkrachting van ‘Nobody’s Fault But Mine’. Zwaar gebuisd de jongens en snel over naar de volgende band.

Snel is het juiste woord, want de timing werd door de organisatie heel strikt nageleefd.

Hierna kregen we een duo, namelijk Archie Lee Hooker ( inderdaad, neef van..) en Jake Calypso. De heren worden bijgestaan door Terry Reilles aan de drums, Ruine B. op harmonica en Little Legs op gitaar. De beide heren leerden elkaar kennen in 2011 en bleven nadien in nauw contact met elkaar. In 2016 sloegen ze dan de handen in elkaar en brachten ze samen het album ‘Vance Mississippi’ uit. Een zeer geslaagde combinatie tussen de blues van Hooker en de rock ’n roll van Calypso. Vandaag kregen we de kans om de heren live aan het werk te zien. En man, wat een optreden was dat! Na onze Poolse vrienden werd hier onmiddellijk 3 niveaus hoger gespeeld. Met een topvermelding voor het gepassioneerd gitaarspel van Little Legs. Slide en ‘fingerpicking’ op de ‘cigarbox’ van het allerhoogste niveau.

De show werd in zijn totaliteit verzorgd door Archie Lee Hooker die zich ontpopte tot een perfect entertainer. Energieke songs en opzwepende boogies als in de tijd van wijlen John Lee. Hierbij nog een extra vermelding voor het geweldige werk op de Mississippi saxofoon van Ruine B. We kregen een schitterende versie te horen van John Lee’s ‘I’m In The Mood’, het magnifieke en opzwepende ‘Louise Blues’ uit de nieuwste cd. De geest van de Mississippi Delta was hier nooit ver weg. Archie bracht een ode aan zijn overleden oom met ‘Ride Johnny Ride’ en we kregen ook het emotionele ‘No Shoes’ voor de voeten geworpen. Met het breed uitgesmeerde ‘Whiskey and Women’ werd deze topset afgesloten. Zo had het publiek het echter niet begrepen en we kregen nog het fantastische ‘Boogie Chillen’ voorgeschoteld. Man, man… that’s why I love the blues….

Een festival in Frankrijk zonder Frans artiest is vrijwel ondenkbaar en we kregen dan ook, de bij ons ook zeer populaire, Nico Duportal & His Rhythm Dudes. The Dudes zijn onder andere Pascal Mucci op drums, Thibaut Chopin aan de staande bas, Olivier Cantrelle op keys, Alex Bertein aan de tenor sax en Sylvain Tejerizo op bariton sax. Daarboven kwam nog dat Nico de echte local’ is, want afkomstig uit Grande-Synthe zelf, wat hem nog wat meer stress bezorgde, zo vertelde hij. Duportal hoeft niet echt een introductie, gezien zijn vele passages in onze contreien. Met een repertoire die stijlen als Louisiana rhythm and blues, early soul, rockin’ gospel en hier en daar wat calypso sound, verbindt , wisten we dat de man de zaal wel op stelten zou kunnen zetten.

De sterkte van de Rhythm Dudes zijn een stevige blazers duo en de strakke ritme. Het in Chuck Berry stijl gespeelde ‘I Know The Blues’, ‘Day & Night’ of ‘Don’t You See’ zijn slechts een greep uit wat wij te horen kregen. Het werd swingen en shaken als in de beste tijd van de Harlem ballrooms. Sterke songs met een Nico Duportal die, met verschillende stemintonaties, variatie in zijn songs weet te brengen. Zijn muziek bracht ons van de ballrooms over de Caraïben naar Louisiana. Want ondertussen was Benoit Blue Boy mee het podium opgekomen om enkele nummers op de harp mee te blazen en ons te trakteren op een cajunachtige ‘Hélabas’. Heel het optreden zat simpel maar goed in elkaar, wat bewijst dat simpel ook goed kan zijn. Afgesloten werd met de real New Orleans stuff en ‘Let’s Rock’ van Art Neville. Een bisser mocht hier ook niet ontbreken en we kregen ‘Real Rockin Papa’ als uitsmijter cadeau. Waw!

De namen gingen crescendo, want als afsluiter van de eerste avond kregen we Chicago Wind tussen de kiezen. Echte toppers uit de Windy City met Deitra Farr, Matthew Skoller op de Mississippi saxofoon, Felton Crews op de bas, Marc Wilson aan de drums, Johnny Iguana op toetsen en Tom Holland op gitaar. Kortom Chicago’s finest. Farr en Skoller steken op geregelde tijdstippen een samenwerking in elkaar sinds bijna 30 jaar maar dit jaar beslisten ze om een echt topproject bijeen te brengen met als eindresultaat Chicago Wind. Hiervoor beslisten ze zich te omringen met het beste wat Chicago te bieden heeft. Kortom Chicago Blues van de bovenste plank. Chicago Wind voerde ons mee op een reis doorheen het verleden, het heden en de toekomst van de Chicago blues.

En als afsluiter kon dit tellen mijn gedacht. Je hoort dat de band perfect op elkaar is ingespeeld, met vooral een grandioze Johnny Iguana aan de toetsen en het perfect gitaarspel van Tom Holland. Skoller haalde zijn beste Frans boven om zijn aankondigingen te doen en dat lukte hem wonderwel. Heel de set wisselde hij met Deitra Farr en deden enkele songs samen. Van Skoller kregen we onder andere ‘Big Box Blues’, ‘Get On Down’ en ‘Blues Immigrant, twee nummers die op de gelijknamige nieuwe cd staan. Deitra, met haar stem in de beste traditie van de grote bluesdivas, trakteerde ons op ‘They Really Love You’, ‘That Ain’t Love’, het zeer soulvolle ‘My Turn, My Time’ en het prachtige ‘Je Me Souviens’, nummer geschreven in haar periode bij Mississippi Heat. Matthew Skoller liet de zaal meezingen met ‘The Devil Ain’t No Music’, song welke hij geschreven heeft voor Lurrie Bell en samen met Deitra sloten ze af met ‘Somewhere’ en ‘Hold On’ nummer welke door Johnny Rawles was geschreven speciaal voor Deitra Farr.

Hiermee was het doek gevallen over de eerste schitterende dag van dit Bay Car Blues Festival. We werden ademloos achtergelaten. En nog steeds mijmerend over de kwaliteit van hetgeen wij hadden gehoord, trokken wij de Noord-Franse nacht in op weg naar ons hotel.

Slaaplekker lieve kijkbuiskinderen en tot morgen.

Voor we onze ogen sluiten tot nog een speciale vermelding voor bestuurslid en Master of Ceremonies Eric die gisteren 49 kaarsjes mocht uitblazen. Eric, heureux anniversaire de la part de Rootsville !!!

Happy 100th Anniversary John Lee Hooker